O Pazo de Pías ou Casa de Arias, ou, como se coñece actualmente, Pazo das Damas Apostólicas, ten as súas orixes nun momento impreciso do s. XVII con relación a Plácido Correa. Ao longo dos anos entroncaría con outras familias ( Avalle, Correa Losada, Castroviejo e Arias), e xa na década dos 50 do pasado século sería doada por Ramona Diéguez Cervela á congregación relixiosa das Damas Apostólicas.
Un dos seus propietarios foi o dirixente carlista José Arias Teijeiro y Correa (1799-1867). Desde a mocidade foi un fervoroso defensor do absolutismo político e do catolicismo e interveu decididamente na oposición armada durante o período constitucional de 1820 a 1823. Estivo encarcerado no Castelo de Santo Antón da Coruña, pero logrou fuxir e pasar a Portugal. Restablecido o absolutismo, tras a intervención do exército francés dos “Cen Mil Fillos de San Luís”, regresou de Portugal e organizou a Milicia Realista Voluntaria do Val Miñor da que foi nomeado comandante en 1823. Ao ano seguinte trasladouse a Madrid onde comezou os estudos de Ciencias Naturais, á vez que se enrolaba como voluntario nos Batallóns Realistas de Infantería nos que alcanzaría o grao de capitán. Tras a morte de Fernando VII retirouse á Ramallosa, onde estivo ata 1835, ano no que se puxo ao servizo do pretendente don Carlos María Isidro. Inmediatamente foi nomeado integrante da Xunta Gobernativa de Galicia, que era o máximo órgano de goberno do carlismo en Galicia. Loitaría nas provincias vascas e acompañou ao pretendente don Carlos na expedición de 1837 por Aragón, Cataluña, Valencia e Castela.
Co tempo o poder de don José Arias Teixeiro dentro das estruturas carlistas consolidouse, xa que do cargo de subsecretario de Graza e Xustiza que desempeñaba pasou a ser secretario de Graza e Xustiza, da Guerra e de Negocios Estranxeiros, que na práctica era unha especie de primeiro ministro.
Pero o fracaso da expedición militar iniciaba o declive do levantamento carlista e da súa influencia política. Tras problemas internos dentro do bando carlista, ten que fuxir a Francia, onde permanecería vinte e catro anos, dedicándose ao estudo das Ciencias Naturais, principalmente da Entomoloxía. Non publicou ningún dos seus moitos traballos que doou á Academia de Ciencias de París, pero servíronlle para ser recoñecido e apreciado nos medios intelectuais franceses, sendo nomeado, en 1849, membro da Sociedade Entomolóxica de Francia. Durante estes anos reuniu unha importante colección de Historia Natural e outra de Numismática. Regresou ao Val Miñor e dedicou os seus últimos anos a convencer aos labradores miñoranos das bondades da pataca para animalos a cultivala para consumo humano. Morreu neste pazo o 27 de setembro de 1867; Está enterrado no cemiterio parroquial de San Pedro da Ramallosa.
O pazo sufriu importantes modificacións ao longo dos anos. A máis importante tras o incendio provocado polas tropas portuguesas, en 1665. En tempos recentes levouse a cabo unha forte remodelación debido ao seu mal estado de conservación, polo que, a día de hoxe, só conservamos da estrutura orixinal a fachada principal e algúns elementos internos.
A fachada principal está presidida por unha porta de entrada alintelada, rodeada por molduras e enmarcada por dous pares de columnas arrimadas e pilastras de orde dórico. Na parte baixa das columnas atopamos senllos frisos no medio relevo. Para rematar a composición, aos pés destas columnas situábanse dous elementos decorativos de temática vexetal, que na actualidade se atopan no interior do edificio. Sobre as pilastras e as columnas atopamos un entaboamento sobresaínte no que aparecen catro almeas decoradas con relevos. Entre as pilastras e as columnas, dúas xanelas cadradas de marcado carácter abucinado.
Coroando o conxunto un balcón enmarcado por dous fermosos escudos de armas da familia Correa. No interior, nunha posición pouco corrente, destaca a súa escalinata balaustrada e decorada con elementos xeométricos, que ascende ata o piso principal, no que aínda podemos observar os restos dunha antiga balaustrada. A capela, tamén interior, aínda se conserva, pero moi modificada.
Nos exteriores do pazo podemos observar un elemento de gran singularidade. Un magnífico hórreo de seis pés e dous pisos, que non ten parangón coñecido en moitos quilómetros á redonda.
