Trátase dun enterramento colectivo, que se pode datar en máis de 5.000 anos. Baixo esta chea de terra, de forma semiesférica, ocúltase unha cámara magnífica (dolmen) composta por laxes imbricadas, que definen un espazo de forma poligonal, recuberta doutras laxes en forma de tapa. Os corpos inhumados acompañábanse de verdadeiros enxovais funerarios, compostos tanto por elementos domésticos (recipientes cerámicos, machadas de pedra…) como por diversos adornos.
As mámoas son as primeiras mostras de arquitectura monumental que temos sobre a paisaxe galega. Empezáronse a erixir hai algo máis de 6.000 anos coa chegada da agricultura, no período coñecido como Neolítico. Trátase de enterramentos colectivos de morfoloxía exterior aparentemente sinxela, nos que se observa un montículo semiesférico que sobresae da contorna (túmulo) e que esconde no seu interior unha cámara funeraria (dolmen) composta por un número variable de laxas pétreas (ortóstatos) que delimitan un espazo, xeralmente de planta xeométrica, que, eventualmente, pode contar cun corredor de acceso. No interior da cámara funeraria depositábanse as inhumacións, acompañadas de enxovais funerarios (recipientes de cerámica, machadas puídas, frechas, adornos e, en momentos máis tardíos, algún obxecto metálico de cobre, prata ou ouro).
Na maior parte dos casos, o túmulo está recuberto dunha coiraza lítica, seguramente construída coa finalidade de consolidar e adornar a estrutura final. Tamén é común que as paredes das cámaras estean “decoradas” con pinturas e/ou gravados de temática xeométrica (liñas onduladas ou dentadas, puntos…) ou, máis excepcionalmente, con representacións esquemáticas de figuras humanas ou de animais. Adoitan atoparse en grupos a xeito de verdadeiras necrópoles, en lugares chairos, a certa altura e con amplo control visual.
Non existe un censo destes monumentos pero calcúlanse uns 6.000, número que sería maior se temos en conta as moitas que foron destruídas a partir do s. XVII para buscar tesouros nas tumbas do “ gentiles galigrecos”.
En Nigrán, coma no resto do Val Miñor, temos unha variada mostra deste tipo de enterramentos, aínda que desgrazadamente nos últimos anos sufrimos a perda de varios deles. Sabíase da existencia de sete mámoas no Concello de Nigrán, das que unicamente se conservan, en condicións máis ou menos adecuadas, tres. Destas, unicamente se escavou unha, a mámoa de Vos Consellos (Parada) da que nada queda, aínda que no seu interior escondía un dos mellores enxovais funerarios coñecidos en toda Galicia.
A mámoa das Requeixadas conserva as inequívocas marcas das citadas “profanacións”. Sobre a parte máis alta do túmulo, de máis de 17 m de diámetro e 1 m. de altura, podemos observar un importante cráter de varios metros de ancho. En varios puntos do túmulo asoma parte dunha coidada coiraza lítica realizada a base de bloques regulares de granito.
